«Αυτό να πιείς, θα σου αρέσει»!
Δεν το λέω σε σένα, αλλά αυτό άκουγα για πάρα πολλά χρόνια (και το ακούω ακόμα, όποτε βρεθούμε)…
Σε ξεκίνησα από το τέλος αλλά θέλω να σε βάλω στον πειρασμό να διαβάσεις αυτή την μικρή ιστορία μέχρι το τέλος!
Πάμε λοιπόν να τα πάρουμε από την αρχή… (όσο αυτό είναι δυνατόν μια και η γοητεία των συναισθημάτων είναι –όπως και να το κάνεις- η ακαταστασία).
Δεν ξέρω από κρασί και έτσι η σχέση μου μαζί του είναι απολύτως απλοϊκή! Δηλαδή: «μου αρέσει, δεν μου αρέσει».
Είχα όμως, την τύχη να «συναντήσω» πριν από πολλά πολλά χρόνια στη ζωή μου δύο ιδιαίτερους ανθρώπους…
Ο ένας είναι ο Γιάννης Μπουτάρης, που όταν τον ρώτησα: «έχω μεσάνυχτα από κρασιά, πες μου ένα καλό κρασί», η απάντηση ήταν τόσο –μα τόσο- αφοπλιστική και (λίγο) απενοχοποιητική:
«Καλό κρασί είναι αυτό που σου αρέσει!» μου είχε πει τότε…
Η άλλη είναι μία γυναίκα… Ας πούμε «το πάθος της ζωής μου»! Και ξέρει τόσο πολλά για το κρασί που στα μάτια μου φαίνεται «σοφή»…
Πάντα διαφωνούσαμε στο θέμα «κρασί»…
Εγώ, διάλεγα κρασί είτε με την ετικέτα (αν μου άρεσε το… γραφιστικό και το όνομα το αγόραζα), είτε με την τιμή (γιατί να πληρώσω πανάκριβα κάτι που δεν θα εκτιμήσω), είτε γιατί μου είχε δώσει εντολή (το «σοφό» κορίτσι των κρασιών, ντεεεε) να πάρω συγκεκριμένη «ετικέτα»!
Για εκείνη (το «σοφό» κορίτσι των κρασιών, ντεεεε) ένα πράγμα θα σου πω: Διάλεγε κρασιά περισσότερη ώρα, από όση ώρα διάλεγε ρούχα και –πίστεψέ με- είναι πολύ κομψή!
Το γύριζε από δω, το κοιτούσε από κει, το γκούγκλαρε και στο τέλος έλεγε με τη σιγουριά του σατανά που δεν σηκώνει αντίρρηση (για να μην αρχίσω εγώ να λέω μπούρδες):
«Αυτά θα πάρουμε»!
Από τη στιγμή όμως που ακουγόταν ο ήχος του φελλού, η κάθε διαφωνία πήγαινε περίπατο…
Εδώ θα ανοίξω μία παρένθεση, αν μου επιτρέπεις…
Η μπύρα (σε παγωμένο ποτήρι) έχει αλητεία, έχει παραλία, έχει ζέστη, έχει σέρφ, έχει μπριζολάκια στον «Τέλη» ή μπιφτέκια στη «Λαδόκολλα», έχει «Αρμάτα» στις Σπέτσες, ή χαλαρά βράδια και παρακμιακή ντισκοτέκ στην Κάσο…
Η vodka (σε χαμηλό ποτήρι με πάγο και 2 φέτες λεμόνι), έχει μισοσκόταδο, έχει δυνατές μουσικές, χαμηλές τζαζιές, ή ακόμα και Μαζωνάκη, έχει κόσμο, αλλά και χαλαρότητα, έχει bar ξενοδοχείου στη Νέα Υόρκη ή στις Βρυξέλλες, έχει -πώς να στο πω τώρα;- κάτι το… γρήγορο και βολικό!
(Κλείνω την παρένθεση…)
Το κρασί όμως, δεν έχει τίποτα από τα παραπάνω…
Έχει ένταση, έχει προετοιμασία, έχει αναστάτωση, έχει προσμονή, έχει όνειρα, έχει «ιδέες», έχει new beginnings και hard endings!
(Είναι σίγουρο ότι οι ζυθοποιοί και οι ποτάδες τώρα θα με βρίζουν αλλά -αμ σόρρυ κι όλας- η αλήθεια να λέγεται…)
Με λίγα λόγια φίλε μου έχει «αισθήματα»!
Γιατί κάπως έτσι πριν από πολλά πολλά χρόνια καθισμένος σε μία πολυθρόνα με ένα ποτήρι κρασί (χωρίς τσιγάρο) παρακολουθούσα το γιό μου που για πρώτη νύχτα είχε έρθει σπίτι…
Κάθε λεπτό και μία μικρή κρίση πανικού! Κάθε γουλιά λευκό κρασί και μια σκέψη του τύπου: «τι διάολο, θα τα καταφέρουμε» (το ίδιο ακριβώς σκηνικό και με τον ερχομό της κόρης μου λίγα χρόνια μετά)!
Γιατί κάπως έτσι πριν από πολλά πολλά χρόνια βούτηξα ένα μπουκάλι κρασί, δύο πολύ όμορφα ποτήρια κρασιού (γιατί από κρασί μπορεί να μην ξέρω, αλλά από ποτήρια «σκίζω») τα έβαλα προσεκτικά στο πορτ μπαγκαζ του αυτοκινήτου και βρέθηκα για πρώτη φορά με το «πάθος της ζωής μου», σε μία παραλία (στου διαόλου το Κατάκολο) με κουβέντες, γέλια, εκμυστηρεύσεις, ματιές και απορίες του τύπου «και τώρα τι;» (αυτό το «και τώρα τι;» κράτησε πολλά χρόνια)…
Γιατί κάπως έτσι πριν από πολλά πολλά χρόνια κοιτούσα (χαμένος και αναστατωμένος) λευκά χαρτιά και μολύβια γιατί έπρεπε να σχεδιάσω το πρώτο μου περιοδικό (το ίδιο σκηνικό, όταν σχεδίασα την πρώτη μου εφημερίδα λίγα χρόνια αργότερα, το ίδιο σκηνικό το βράδυ πριν από την πρώτη μου ραδιοφωνική εκπομπή)…
Γιατί κάπως έτσι πριν από αρκετά χρόνια, με ένα ποτήρι κρασί κοιτούσα για τελευταία φορά το σπίτι που πέρασα μια πολύ όμορφη δεκαετία και προετοιμαζόμουν να κλείσω την πόρτα πίσω μου, έχοντας «ζήσει» ένα hard ending αλλά με την ανακούφιση ενός new beginning…
Κάπως έτσι πριν από λίγα χρόνια (πάλι με ένα ποτήρι κρασί) βίωσα την απόλυτη σύγχυση… Ακροβατούσα μεταξύ στεναχώριας και χαράς γιατί ο γιός μου είχε αποφασίσει να κυνηγήσει το όνειρό του και να πάει να ζήσει και να δουλέψει στο εξωτερικό…
Γι’ αυτό σου λέω φίλε μου, το κρασί έχει «αισθήματα» και «συναισθήματα»…
Δεν το είχα συνειδητοποιήσει μέχρι που η αγαπημένη μου Μαρία, μου ζήτησε να γράψω κάτι για το «guest blogging»…
«Μπες, διάβασέ το και, αν σου αρέσει γράψε κάτι» μου είπε.
Μπήκα, διάβασα και ντράπηκα…
Τι να γράψω εγώ ο ασχετίδης σε ένα blog που γράφουν «σοφοί»;
Μια συνάντηση όμως πριν από λίγες μέρες (ξέρεις εσύ και σε ευχαριστώ γι’ αυτό…) και το τόσο γνώριμο «αυτό να πιείς, θα σου αρέσει!» έφερε το «ντόμινο» των αναμνήσεων!
Και μου έδωσε -τόσο καλά- να καταλάβω τι σημαίνει κρασί (ακόμα και σε μένα τον άσχετο που δεν ξεχωρίζει τη Μαλαγουζιά, από το Ασυρτικό)…
Σημαίνει «συναίσθημα», σημαίνει «στιγμές», σημαίνει «ότι θέλεις να νιώσεις» είτε ξέρεις είτε δεν ξέρεις από κρασί!
Άσε με λοιπόν να σου εκμυστηρευτώ κάτι:
Δεν ζηλεύω τους «σοφούς» του κρασιού και –σίγουρα- δεν με ενδιαφέρει να γίνω ένας από αυτούς…
Ευχαριστώ όμως όλους αυτούς που ήταν, είναι και θα είναι στη ζωή μου για να διαφωνούν μαζί μου και να με βρίζουν που είμαι ασχετίδης, που θα μου λένε «αυτό να πιείς, θα σου αρέσει» και που μοιράζονται μαζί μου ένα ποτήρι κρασί γεμάτο «αισθήματα και συναισθήματα», όσο φτηνό κι’ αν είναι!
